(Adlar və adamlar” silsiləsindən)
Bu dünyada yer var, göy var – yerin, göyün qatları var,
Səma, torpaq, canlı, cansız…, adamlar var, adları var.
Bax bu, adlar, bu, adamlar… Bu, adamlar, bu da adlar…
Adların heç pisi yoxdur, adamların yönsüzü var…
Bir zamanlar oğuzlarda qəribə bir qayda varmış,
Ata-ana qoyan adlar müvəqqəti ad olarmış,
Uşaq xeyli böyüdümü, çəkilərmiş ilk sınağa,
Bundan sonra Dədəm Qorqud çağırılarmış ad qoymağa.
Ata-ana verən ilk ad yaddaşlardan silinərmiş,
Ad alanın xisləti də yeni adla bilinərmiş.
Düşünürsən, qəribə bir fikir keçir ürəyindən:
“Belə qayda bu zamanda mövcud olsa, nolar, görən?
Nə üçün biz yaxşı deyək yaxşıya da, yamana da,
Aqil deyək, Zəki deyək müdrikə də, nadana da?
Əgər biri cahildirsə, adı niyə Kamil olur?
Əlindən bir iş gəlməyən nəyə görə Qabil olur?
Axı nədən acıdillər Şirin olsun, Şəkər olsun,
Dindirəndə zəhərini yan-yörəyə tökər olsun?
Neyçün axı Ülvi deyək təmizə də, xəbisə də,
Neyçin axı Munis deyək insana da, iblisə də?!”
(Müdrik idi Dədəm Qorqud, uzaqgörən insan idi,
Dördcə adda səhv etmişdi, buna görə peşman idi)…
