Qasım bəy ZAKİR
Gərcı tutub aləmı şunşu qovğayı-eşq,
Yoxdu cahanda, vəli mən kimi rusvayi-eşq.
Canu dilu əqlu huş curalə musəlləm ona,
İndi nədir bilməzəm daxi təmənnayi-eşq.
Xuni-dili dişrəyə mərdumi-ceşmim tokər
Kim, gərək ari ola mənzilu məvayi-eşq.
Dur yola duş, ey təbib, carə mənim dərdimə,
Ləli-ləbi-dilbəri yazmış ətibbayi-eşq.
Vaizi-əfsanəgu dun məni neyrəng ilə,
İstər idi dondərib eyləyə tərsayi-eşq.
İş mana qalsaydı gər, kecmiş idim badədən,
Tale edib yarlıq, qoymadı danayi-eşq.
Dərgəhi-piri-muğan – məlcəyi-əmnu əman.
Xanəgəhi-meyfuruş – bəzmi-dilarayi-eşq.
Zahidi-sahilnişin, bəhri-bəladan saqın,
Kamə cəkər Yunisi mahiyi-dəryayi-eşq.
Sal təni-napakinə xirqeyi-sədparəni,
Hər qədə layiq dogul xələti-zibayi-eşq.
Qeyslə həmdərs idim, qaldı o “Vəllyl”də,
Naqis imiş, olmadı vaqitı-mənayi-eşq.
Badiyeyi-hicrdə Zakiri-gumgəştəyə,
Oldu əcəb rahbər murşidu movlayi-eşq.
