Göy üzünə baxanda hər kəsin qəlbində fərqli hisslər oyanır. Bəziləri buludlarda xəyallarını gəzdirir, bəziləri onlarda keçmişin kölgələrini görür, bəziləri isə gələcəyin ümidini oxuyur. Buludlar sanki göyün səssiz şairləridir – onlar bizə sözsüz danışır, duyğularımızı əks etdirir və kainatın sonsuz sirrini öz yumşaq, dalğavari formalarında gizlədirlər.
Hər şey kiçik bir su damcısından başlayır. Günəşin şəfqətli istiliyi okeanlardan, çaylardan, meşələrdən suyu səssizcə qaldırır. Bu damlalar havanın isti nəfəsi ilə yüksəldikcə soyuyur, sanki göy üzündə bir-birinə sarılan xatirələr kimi toplanır və buludlara çevrilir. O buludlar ki, bəzən yumşaq bir yorğan kimi səmaya sərilir, bəzən də qəzəbli tufanların carçısı olur.
Buludlar formalarına görə müxtəlifdir:
Kümüloüs buludları – Yüngül yastıqları xatırladır, sanki göy üzü gülümsəyir.
Stratus buludları – Boz örtük kimi hər yeri sarır, insanın qəlbinə qəribə bir nostalji toxunuşu gətirir.
Sirrus buludları – Nazik, incə tellər kimi göy üzündə rəqs edir, sanki fırçanın səmaya çəkdiyi füsunkar bir rəsmdir.
Nimbostratus buludları – Yağışın səfiri, yerə sakit, həzin damlalar göndərən bir himayədar.
Buludlar yalnız atmosferin bir hissəsi deyil, onlar bəşəriyyətin min illərdir müşahidə etdiyi, hekayələr uydurduğu, şeirlər yazdığı bir ilham mənbəyidir. Bir anlığa gözlərini yum və təsəvvür et: açıq göy üzündə tək-tək sürüşən buludları seyr edirsən. Onlar gah bir quşun qanadına bənzəyir, gah bir üzün konturlarını xatırladır. Biz buludlarda öz keçmişimizi, həsrətlərimizi, ümidlərimizi görürük.
Uşaq ikən buludlara baxıb onlarda heyvanlar, nağıl qəhrəmanları görürdük. Böyüdükcə isə buludlar bizə başqa şeylər anladır – bəzən ayrılıq, bəzən qovuşmaq, bəzən də bir duyğunun dalğalarında üzmək kimi. Qızılı gün batımında al-qırmızıya bürünən buludlar, sanki günəşin ən son pıçıltılarıdır. Qara tufan buludları isə fırtınanın nəfəsi, qəlbimizdəki duyğuların təlatümü kimidir.
Bəzən həyatın sürətindən yorulanda sadəcə göyə baxmaq kifayətdir. O buludların yavaş hərəkətində, onların sakit axışında həyatın əsl ritmini duymaq mümkündür. Buludlar bizə tələsməməyi, anı yaşamağı öyrədir. Onlar bir yerdə qalmır, daim hərəkətdədirlər, lakin heç vaxt öz varlıqlarını itirmirlər – insan kimi… Biz də dəyişirik, yol alırıq, amma mahiyyətimiz eyni qalır.
Buludlar həm də insan həyatının rəmzidir. Onlar necə yaranırsa, biz də elə yaranırıq – kiçik başlanğıclardan böyük dünyalara doğru. Onlar necə parçalanıb yox olursa, biz də ömrümüzün axırında səmaya qarışırıq. Amma bir şey dəyişmir: buludlar kimi insanlar da bir-birlərinin həyatında iz qoyur.
Buludlar bizə kainatın sakit, dərin nəğməsini oxuyur. Onlar heç vaxt tələsmir, amma həmişə yol gedirlər. Onlar bizimlə danışmır, amma hər şeyi deyirlər. Onlar gəlib-gedir, amma unudulmur. Bəlkə də, bir gün sən də göyə baxıb öz hekayəni bir buludun formasında görəcəksən.
Onda bir anlıq dayan və hiss et – göyün səssiz şairləri sənə nə danışır?
