Pərvanə BAYRAMQIZI. Da­ğın­tı­lar al­tın­da­kı se­vinc

 Ge­cə düş­müş­dü. Şə­hər yat­ma­ğa ha­zır­la­şır­dı. Bi­na­la­rın pən­cə­rə­sin­də işıq­lar sön­dük­cə Ay özü də kör­pə­si­ni uyu­dan ana­tək mür­gü­lə­yir­di. Şə­hə­rin oya­na­ca­ğın­dan eh­ti­yat edən ul­duz­lar say­rış­mır, gö­yün üzü­nə qa­ra ör­tük ki­mi çə­ki­lən bu­lud­la­rın al­tın­da gö­rün­məz olur­du­lar. 

Ər­lə ar­vad yat­ma­ğa ha­zır­la­şır­dı­lar. Ar­vad şi­fo­ne­rin qar­şı­sın­da da­ya­nıb bir-bir pal­tar­la­rı­nın ən yax­şı­sı­nı gö­tü­rüb kə­na­ra qo­yur, ər də ona ta­ma­şa edir­di. Xey­li gö­tür-qoy­dan son­ra ar­vad əlin­də­ki is­ti tu­man-köy­nə­yi əri­nə uza­dıb de­di:

 – Al bu­nu ge­yin, ha­va­lar so­yu­yub, bil­mək ol­maz, bir­dən kü­çə­də çox qa­la­rıq.

Ər ar­va­dı­nın ver­di­yi­ni gö­tü­rüb qo­lu­nun üs­tü­nə yığ­dı. Ar­vad özü də ge­yi­nib ge­ri­yə –  əri­nə tə­rəf çö­nüb so­ruş­du:

–  Yax­şı­dı­r?

Əri onu baş­dan-aya­ğa sü­züb üzü­nə qo­nan kə­də­ri giz­lə­də­rək de­di:

 – Bu uzun­luq­da do­nun üs­tün­dən bir də uzun ja­ket ge­yin­mi­sən.

 – Bir­dən yı­xıl­mış və­ziy­yət­də ta­pı­la­ram, ja­ket do­na ağır­lıq edib çır­man­ma­ğa qoy­ma­sın.

 Ar­va­dı­nın sö­zü ona ağır gəl­di. Ye­rin­dən sıç­ra­yıb üst ge­yi­mi­ni də ge­yi­nib otaq­dan çıx­dı.

 – Ha­ra ge­dir­sən ge­cə­nin gözü?

 – İn­di nə ge­cə­nin gö­zü var, nə də gün­dü­zün – de­yib qa­pı­nı ör­tüb pil­lə­kən­lə­ri en­di.

Bi­na­nın hə­yə­tin­də xey­li ki­şi yı­ğış­mış­dı. Heç kim din­mir­di. Ha­mı bir-bi­rin­dən xə­ca­lət çə­kir­miş ki­mi sus­muş­du. Fi­kir­lər ba­xış­lar­dan tö­kü­lür­dü.

 – Gö­rə­sən, bu ge­cə də vu­ra­caq­la­r?

 – Er­mə­ni­yə eti­bar yox­dur, on­lar kör­pə­yə də rəhm et­mir­lər.

– Döv­lət nə­za­rət edir, at­sa­lar, zə­rər­siz­ləş­di­rə­cək­lər.

 – Bu də­fə baş­qa ye­ri vu­ra­caq­lar.

 – Har­dan bi­lir­sə­n?

 – Yaz­mış­dı­lar.

 – Hər ya­zı­la­na inan­ma.

– Bur­da da­ya­nıb ney­nə­yə­cə­yik, ra­ke­ti sax­la­ya­sı de­yi­lik ki. Ge­dək evə, at­sa­lar da ailə­miz­lə bir­lik­də ölək.

Da­ğı­lış­dı­lar. Hər kəs evi­nə get­di.

Qa­pı­nı açıb içə­ri gi­rən­də ar­va­dı­nı əl­lə­ri qoy­nun­da çar­pa­yı­da otu­ran gör­dü. Onun:

–       Ge­cə­ni öz evin­də yat­ma­ğa da qor­xur­san bu qa­ni­çən­lə­rin üzün­dən. Uşaq­lı­ğım da er­mə­ni xo­fuy­la keç­di. Anam da be­lə bö­yü­yüb. Al­lah on­la­rı bi­zim ca­nı­mı­za bə­la ya­ra­dıb, –  söz­lə­ri­ni eşit­sə də, heç nə de­mə­di.

Əri­nin qa­ra­din­məz­li­yin­dən səb­ri tü­kə­nən ar­vad:

 – Ağ­zı­nı açıb, bir­cə kəl­mə söz de­sən, dün­ya da­ğıl­maz ki, – de­di.

 – Gec­dir, yat, – Nə­ha­yət, əri dil­lən­di. Özü də ke­çib o bi­ri çar­pa­yı­ya uzan­dı. Ağ­lın­dan nə keç­di­sə, bir­dən-bi­rə mü­la­yim­ləş­di. İri bir bu­da­ğa qə­fil qo­nan quş ki­mi sə­si­nə bir­dən-bi­rə hə­lim­lik qa­rış­dı:

 – Ge­cən xe­yi­rə qal­sın, ar­vad, –  de­di, – bəl­kə, sa­bah bir-bi­ri­mi­zi gör­mək qis­mət ol­ma­dı. Cən­nət­də gö­rü­şə­rik.

 – Yax­şı ki, əy­ni­mi ge­yin­mi­şəm.

Sə­si san­ki şə­hə­ri bü­rü­yən gu­rul­tu­ya qa­rı­şıb ət­ra­fa ya­yıl­dı. Elə bil ən əziz ada­mı­nın qol­la­rın­da can ve­rib bü­tün və­siy­yə­ti­ni çat­dı­rır­dı. Ra­hat idi. Heç əri­nə ge­cən xe­yi­rə qal­sın de­yə bil­mə­di­yi­nə də tə­əs­süf­lən­mir­di. Ən uzun do­nu­nu ge­yin­di­yi­nə se­vi­nir­di.

O se­vinc­dən qa­lan ye­ga­nə ni­şa­nə sə­hər da­ğın­tı­lar al­tın­dan ta­pı­lan uzun co­rab, uzun don və uzun ja­ket ol­du.

Okt­yabr 2020-ci il