Bir kişi meşədən keçəndə bir çolaq tülküyə rast gəlir. Öz-özünə fikirləşir ki, görəsən, bu əlil heyvan nə yeyir? Axı ov edə bilməz. Bir qalınlıqda gizlənib gözləyir. Bir azdan bir aslan gəlir. Ovladığı ceyranı yeyib çəkilir qırağa. Və tülkü də gedib onun artığını yeyir. Bu iş kişiyə çox təsir edir. Deyir mən də belə edəcəm. Axı Allah taala çolaq tülkünün də ruzisini yetirir. Niyə özümə əziyyət verib işləyirəm? Bir qalınlığa çəkilib ac qalır. Bir gün, beş gün, on beş gün. Lap ölüm həddinə gələndə göydən bir səs gəlir: «Ey qafil insan, çolaq tülkü kimi olma, aslan kimi ol, qazan, özün də ye, tülküləri də yedirt».
