Deyir:
– Səncə, saitlər əsasdır, yoxsa samitlər?
Deyirəm:
– İkisi də. Amma mənə qalsa, samitlər saitlərdən üstündür.
– Nəyə görə ki?
– Çünki samitlər, necə deyərlər, skeletdir, qəlibdir, saitlər isə o qəlibi dolduran.
– Nə təhər yəni?
– Bax, tutaq ki, mən “a, a, a, a” desəm, sən nə dediyimi başa düşməyəcəksən. Amma “m, d, q, s, k, r” desəm, bir az diqqət edib taparsan ki, bu, “Madaqaskar” sözüdür.
Bir neçə saniyə qəribə nəzərlərlə üzümə baxır, birdən gülüb deyir:
– Kefsən e sən!..
Dərhal etiraz edirəm:
– Xeyr. Mən kef-filan deyiləm, adamam. Adam isə kef ola bilməz, kefli ola bilər. “Kef” isimdir, əlamət bildirmir, “kefli” isə sifətdir, əlamət və ya keyfiyyət bildirir. “Keflı”, yəni…..
O, əlini yelləyib bezmiş kimi ucadan səslənir:
– Aaaa!… Əl çək!..
Sonra ucadan şən-şən gülür. Reaksiya mənə ləzzət edir, məmnun halda və guya çoxbilən, ciddi və təşəxxüslü olduğum üçün mötəbər bir görkəmlə ağir-ağır başımı tərpədirəm.
Qoymadı ki, mühazirəmi bitirim, yoxsa “Ölülər”ə qədər gedib fənlərarası əlaqə də yaradacaqdım.
